Ik word gebeld door een mevrouw wiens alleenstaande oom plotseling is overleden. Of ik haar moeder en haar kan helpen met de uitvaart. Ik moest wel even snel bedenken of het te combineren zou zijn met mijn andere werkzaamheden, maar kon snel in het gesprek aangeven dat me dat gaat lukken en ik hen graag help. Toen we vervolgens een afspraak maakten om een en ander te gaan bespreken, vroeg ik op welk adres we konden afspreken. Dat lag wat lastig... de familie blijkt in Sint-Oedenrode te wonen en daar inmiddels weer te zijn. Wat zijn de mogelijkheden?
Ik neem een paar seconden om mijn eerste gevoel en de realiteit tegen elkaar af te wegen: 'Wat als ik vanmiddag naar Sint-Oedenrode rijd? Is dat haalbaar en stel ik geen anderen teleur?' Ik volg mijn gevoel en bied aan om naar hen toe te komen. En wat zijn deze verdrietige mensen blij, dat ik naar hen toe kom. Inmiddels weer thuis, ben ik s ‘avonds laat nog aan het werk. Maar dat is niet erg. En als ik op dat moment een bericht met een 'enorm dankjewel dat ik bij hen was die middag” krijg, weet ik het weer helemaal zeker: Volg je gevoel!