Op eerste Kerstdag mocht ik er voor deze familie zijn. Het was zover, over die onvermijdelijke uitvaart moest nu toch echt worden gedacht. Keuzes moesten worden gemaakt, woorden moesten worden gevonden. Het werd een mooi en troostend proces voor mevrouw en haar vier kinderen. In alle rust en met aandacht voor elkaar werd het een afscheid dat niet bij leven van meneer had kunnen worden voorbereid. Dingen ontstonden in het moment en dat voelde voor hen goed. Ieder op zijn eigen manier en toch ook met elkaar.

De foto? Die kwam op de kaart met de tekst:

Bezige handen, nu gevouwen en stil.
Een leven lang gegeven, dat was je wil.
Je strijd is gestreden,
vol zorg en moed.
Verbazingwekkend krachtig.
t Is op. Zo is het goed.

Onlangs bedankte de familie mij, omdat ze het als fijn hebben ervaren dat ik bij hen was en er voor hen was in de dagen na het overlijden van meneer. Daar word ik dan wel stil van…. Bedankt dat ik er voor jullie mocht zijn!

Met toestemming van de familie geplaatst